Honden zijn zoals mensen. Een lichaam vol gewoonten.

Na een wandeling op een koude winterdag kunnen we allebei genieten om voor het haardvuur te liggen.   We zijn ook allebei in staat om bij te leren en te observeren wat er rond ons gaande is.

We reageren hetzelfde in stress situaties en we zijn allebei in staat om oplossingen te zoeken als we deze stress ervaren.

Dit allemaal tot op een zekere hoogte, soms kunnen we het niet meer alleen aan en hebben we nood aan steun.

 

Zelf ben ik nog steeds actief in een ‘traditionele’ job. Wat opvalt is dat projecten bij bedrijven nogal eens stroef verlopen door gebrek aan communicatie en gebrek aan duidelijkheid. Steeds weer opnieuw. En hoewel we allemaal wel weten wat er ontbreekt, lopen we dikwijls terug tegen dezelfde muur.

 

Hoe kan het dan beter? Hoe kunnen we die goede gewoontes behouden en die slechte gewoontes doorbreken?

Zou het kunnen dat onze hond bezoek misschien niet leuk vindt, terwijl we denken dat hij het juist super vindt? Net zoals onze leidinggevende denkt dat we die ene taak graag doen, terwijl het gewoon doodsaai is?

Zou het kunnen dat onze hond misschien wat onzeker is bij vreemde mensen, net zoals wij misschien nalaten om voorstellen te doen, omdat we net dat tikkeltje zelfzekerheid ontbreken?

 

Als de juiste omstandigheden er zijn kunnen wij groeien. Deze juiste omstandigheden creëren is een hele opgave en soms hebben we hierbij hulp nodig. Stel je eens voor wat het zou zijn als er iemand is die je goede capaciteiten opmerkt en stimuleert, de juiste omstandigheden meehelpt te creëren en die je de juiste richting toont. Deze leider geeft je wind in de zeilen, toch?

 

Ken je het gevoel dat je denkt dat je voorstel ‘dom’ is, en dat er iemand met interesse vraagt ‘Waarom denk je dat? Hoe zou jij het praktisch willen uitvoeren?’ En dat die persoon echt luistert naar jou?

Of dat je niet goed weet wat je moet doen en er iemand is die je de weg toont en voldoende steun biedt zodat je de taken uiteindelijk zelf kunt uitvoeren, met motivatie en een wakkerend vuur in jou omdat je ervan overtuigd bent dat je de nodige capaciteiten echt wel in jou hebt.

 

Welke hond wil je zijn?

Diegene die een weg moet nemen waar er weinig of niet geluisterd wordt. Waar voorstellen afgewimpeld worden. Daar waar het moeilijk wordt geen steun krijgt en je vooruit gedwongen wordt omdat je het maar moet leren?

Of diegene die de weg getoond wordt en daar waar nodig de steun krijgt. Daar waar er een vertrouwen ontstaat en waar die wakkerende vlam fonkelingen in je ogen geeft?

 

Is het dan ook niet onmiddellijk duidelijk welke rol wij als hondenliefhebber opnemen?